Titaniku u mbyt me 15 prill 1912, rreth 740 kilometra nga vendi me i afert, dhe anija e pare per ndihme arriti nje ore e gjysme pas fundosjes, shume kohe pasi viktima e fundit u mbyt ne det.
Temperatura e ujit ishte 2.2 grade celsius, ku mbijetesa njerezore eshte vetem 15 minuta. Nga fundosja e Titanikut, humben jeten 517 njerez, ndersa shanset me te larta per mbijetese paten udhetaret e klases se pare, pasi u shpetuan 63 per qind e tyre.
Ne Titanik ishin 20 barka shpetimi, te cilat mund te mbanin vetem 1100 pasagjere, gjysma e atyre qe ndodheshin ne bord, por kjo ishte ne perputhje me rregullat ligjore te asaj kohe dhe u konsiderua e mjaftueshme.
Pavaresisht nga kjo, vetem 700 pasagjere munden te hynin ne barkat e shpetimit, shumica e tyre ishin gjysme te zbrazura dhe ne pothuajse secilen prej tyre kishte ende vende te lira.
Por cfare ndodhi ne te vertete me kufomat?
E verteta ne lidhje me kete eshte fshehur dhe ata qe ishin ne dijeni nuk deshironin te tregonin. Por, pas kaq shume vitesh del ne shesh e verteta e hidhur se kapiteni i nje prej barkave shpetuese, Mackay-Bennet, donte te terhiqte te gjitha trupat nga deti.
Por shpejt e kuptoi se barka e tij ishte shume e vogel per 334 trupa te gjetur. Atehere u mor vendimi qe ata do te hidhnin kufomat e udhetareve me te varfer, atyre te klases se trete, duke lene hapesire te mjaftueshme per ata qe jane ne klasen e pare dhe te dyte.
Domethene, mendimi i ekuipazhit ishte se ata kishin te drejta me te medha per nje varrim dinjitoz. Nga 334 trupat e gjetura, me shume se njeqind u hodhen jashte anijes dhe nuk u gjeten kurre ne Oqeanin Atlantik.
E verteta per ate qe ndodhi ishte fshehja e telegrameve sekrete, te cilat me vone u moren nga historianet nga arkivat e fshehta.
